İDEAL FİKİR

Herkese merhabalara. Uzun zamandır yazmıyordum, sonunda yıllardır sayfasında çeşitli bloglar yazan biri olduğum aklıma geldi. Neyse, başlayalım! 2025 yılında, yani bu sene de geçen senelerde şikâyet ettiğim ve yakındığım birçok şeyde bir düzelme olmadığını hatta katlanarak olumsuzlukların çoğaldığını fark ettim. Mesela iş sorunundan bahsedelim. Başıma gelen birçok olumsuzluk neticesinden iş aradığım bir dönemde internetteki ilanlara göz gezdirebileceğim bolca zamanım oldu. Örnek verecek olursak şöyle bir ilanla karşılaştım. XYZ SERVİSİ  QWERTY OTODA ÇALIŞTIRILMAK ÜZERE,  TEMİZLİK İŞLERİNİ YAPACAK, KÜÇÜK EV ALETLERİNİN BAKIMINDAN ANLAYAN,  EHLİYETİ OLAN VE AKTİF ARAÇ KULLANABİLEN TEMİZLİK GÖREVLİSİ ALINACAKTIR. Bu iş ilanında görüldüğü üzere işveren tek bir kişi ile birçok iş kolunda yetkinlik gerektiren işleri sadece bir kişiye yaptırmak üzere ilan açmış. Çünkü kendisi de biliyor ki her ne kadar farklı iş kolları olsa da işsizliğin bu kadar zirvede olduğu yerlerde mu...

 Mevcut şartlarda insanların işlerini sevme olasılıkları bir hayli düşük. Bunun sebebi mevcut pozisyonlardaki insanların genellikle yeterli şartları karşılıyor olmayıp liyakatsizlikle o konumlar gelmeleri ve yetenek sahibi insanların hiçe sayılarak vasıf gerektirmeyen işlerde çalışmaya zorlanması olarak karşımıza çıkıyor. Çoğu insan hayatlarının büyük çoğunluğunu bu şekilde yaşadığı için lanet ederek devam ediyor işlerine.  Öte yandan liyakatsizce konumlarında bulunanlar, sanki çok büyük mücadelelerle o konuma gelmişlercesine müthiş bir ego göstererek kendi himayesinde bulunan insanlara tepeden bakarak veya daha da ileriye giderek egolarını okşarcasına eziyet girişimlerinde bulunuyorlar. Başka para kazanma şansı olmayan ve sorumlulukları olan insanlar mecburen bu tür davranışlara maruz kalmak zorunda kalıyorlar. Bu tür olaylar insanların psikolojilerini ciddi anlamda etkileyen durumlar olarak karşımıza çıkıyor. Bu durumlar içerisinde iş yapmaya çalışan insanlar işlerini ne kad...

Hayattan herkesin çıkardığı derslerin farklı olduğunu anladığım yaşlardayım. Aynı kitabı okuyan insanların hayal dünyalarında farklı ortamların canlandığı örneğine benziyor bu.   Bazı çevrelerde insanlar, kendi tecrübelerini topluma veya bir nesle dayatıp tek yok kendilerinin zamanında ilerlediği yol olduğuna iddia ediyorlar. Ne kadar anlatmaya çalışsan da bir türlü anlatılamıyor. Aslında çoğu zaman bu çaba da boşuna. Kalabalıkların içerisinde kaybolmuş ve tekil dünyasını keşfedemeyen insanlar bunlar.   Hikâye tam olarak ne zaman başlıyor? Bu soruya cevap ararken tüketiyoruz ömrümüzü. Hayallerimizin peşinden gittiğimiz zamanlar başarısızlıkların bedellerini gerçekten çok ağır ödüyoruz ve hikâyeyi anlatmaya fırsatımız olmadan yargılayanlar ortaya çıkmaya başlıyor. Çünkü bu lanet toplum böyledir. Genel olmayanı yargılamaya aşırı derecede meyillidir. Bu sebepten toplumdan ve popülariteden uzaklaştıkça kendini buluyor insan. Bu durumda çok az insan kendini bulacak duruma getiri...

  2 Ağustos 2024 tarihinde, Instagram ‘’katalog suçlar’’ kapsamında erişme kapatılmıştı.   İdeolojik fikir ayrılıkları ve farklılıkları söz konusu olduğunda mevcut hükümetin ne kadar da tahammülsüz olduğunu bilmeyen yoktur herhalde. İdeolojik ayrılıklardan kastedilen şey ise Hamas’ı terör örgütü varsayan Instagram’ın ‘’İsmail Haniye’nin’’ ölümü üzerine paylaşılan taziye mesajlarını içeren gönderileri kaldırması oldu.     8 gün süren ve ekonomimize zararı 16.000.000.000₺ olan Instagram Ulaştırma ve Altyapı Bakanı Abdulkadir Uraloğlu’nun X üzerinden yaptığı ‘Türkiye Cumhuriyeti Devleti olarak; katalog suçlar çerçevesinde uyguladığı politikalardan dolayı sosyal medya platformu Instagram’a 2 Ağustos tarihinde taleplerimize karşılık vermediği için erişim engeli getirmiştik. Baştan beri sosyal medya platformlarının Türkiye Cumhuriyeti kanunlarına saygı duymalarını istedik. Instagram yetkilileri ile yürüttüğümüz görüşmeler neticesinde özellikle katalog suçlar çerçevesin...

    Gözlem yapmaktan bunaldığım zamanlardayım. Farkında olmanın her zaman mutluluk getirmediğini anladım. Hür irade ile karar verilemeyen çevrelerde bulunma mecburiyetinde, maruz kalınan cehaletin ve sıkıntının her zaman olgunluk vermeyen bir durum içerdiğini anlıyorum. Belki de gerçek olgunluk bu durumu anlamaktır ama her zaman çalışan bir kavram değil.   Saflık ve sevginin eziklik olarak görüldüğü bu tür çevrelerde duygusal ve mantıksal savunmanın hırçınlık ve aykırılık olarak görüldüğünü fark ettim, fakat bu bir sorun değil çünkü başka bir yolu yok. Sorun olan şey aslında sorumluluklardan kaynaklanan mecburiyetler. Her seferinde gerçekten daha iyisini bulana kadar olan katlanma mecburiyeti. Eşikleri aşma çabaları yorgunluk kaynağı haline gelmiş.   Her şeye rağmen durmadan ve pes etmeden uğraş verenlerin kazanacağına inandığım zamanlar olmuştu eskiden. Yaşama çabası içerisine girdikçe her zaman işe yaramadığını gördüm. Her şeyin yanında biraz şans olmalı insanda ...

Hicran dağlarında geçmiş aylar İçimdeki beni benden başka bilen yok Cereyan etmiş her gün daha en elzem hakikat Rüveyda destanlarımın sonu yok Dokumadır vicdanım sen bilmezsin Yetiş artık karlar saçlarıma yağmadan Gözlerimi seller basmadan Ruhum daha da ezilmeden yetiş Tut artık şu lanet ellerimi Gidelim, gidelim, gidelim Sonsuz kez gidelim Bulunmak istemiyorum artık

 Kusura bakma dünya, ben seninle baş edemem. Sende hepsinden var. Bende hepsine yetecek ben yok. Hak edene benden bir ben var. Diğerlerini görmez zaten gözüm. Bakmasına bakar ama görmez işte. Düzenin böyledir bir şey diyemem dünya. Ama sen de beni anlayacaksın. Başka yolu yok dünya. Var olduğum sürece düzen budur bende. Nereye gider bu ışıklar buradan şuradan biraz daha uzaklara can ve canan biter solar güller ve günler Rüzgârlar duman olur tenha sokaklarda Kırmızı bir iz ve fazlası gibi Sebep aramadan gider yollar Mevsimler biter

Ben bugüne ait değilim.

Yok ki sonrası durmuşsa zaman günün birinde, bozulmuş kalbin çok kırılmadan... Sevmeden geçer zaman....  

İskender cam kenarında düşünceli bir şekilde radyo dinlemektedir. Radyodaki adam : Bu gece yalnızlığı konuşacağız. Yalnızlarla konuşacağız. Paylaşılamayacak kadar güzel olan yalnızlıktan ve kurtulmaya çalıştığımız yalnızlıklarımızdan konuşacağız. Eğer sende orada, eğer çok yalnızsan, ama çok yalnızsan, gece karanlık, sabaha çok var ve hepimiz yalnızız. Evet yalnızlar, şimdi yalnızlığın merkezindeyiz. Hattımızda yalnız bir dinleyici var. Ne kadar yalnız acaba? Alo? Hıh, yalnızlıktan konuşamıyor bile. Orada mısın? Alo? İskender : Alo! Alo, ben mi konuşuyorum? Radyodaki adam : Evet, sen konuşuyorsun. Yayındasın şuanda. Ve sakin ol. Tane tane anlat bakalım. Kimsin? İsmin ne? İskender : İsmim… ismim… haydut… Romantik Haydut… Radyodaki adam : İsmini vermek istemiyorsun yani. İskender : Evet. İsmimi verirsem o da beni terk eder diye korkuyorum.   Radyodaki adam : Çok yoğun bir yalnzılık yaşıyorsun. Çok ağır bir yalnızlığın ortasındasın galiba. İskender : ...

Uzun yıllardır arşivimde olan, en yakınlarım haricinde kimsenin haberi dahi olmayan eski bir yazı serimi sizlerle paylaşmanın zamanı geldi! Başlıkların yanındaki tarihler %100 gerçek olup herhangi bir sahtelik içermemektedir. BİR DELİNİN NOTLARI — 02.04.2018 Pazartesi 14:20 Değerin değeri kalmamıştı. Candan öte olan duygular yerini feshetmişti. Sadece zevkler tartışılıyor, karakter uzaklaşıyordu. Böyle bir zamanda benliği kaybetmek en yüksek olasılıktı. Nitekim de öyle oldu. Yürekten gelen kör ateş vücuda yayılmıştı. Çare ile çaresizlik arasında giden incecik ruhum sıkıldıkça can suyumdan mahrum bırakmıştı beni. Ömür dedim, dişimi sıktım. Ancak bu ömrün fragmanı mıydı? Yoksa bu karamsarlık bana verilen kader miydi? Düşüncelerimi en yakınıma bile anlatamıyorken neden umut yolunda mücadeleye kalkışmalıydım? Ruhun inceliği miydi içimdeki ateşli körükleyen, yoksa yediğim darbeler miydi? Bu sorulara cevap bulabilmek için günlerimi hatta haftalarımı feda ettim. Öznellik, herkesleşmek kadar ...

Şehirler yükseliyor, artık ağaçlara tepeden bakıyoruz. Gölgesi yetmiyor, mevsimi olmasa dahi meyvesini arıyoruz. Kararmış, bitmiş, tükenmiş hayatların gölgeleri popülizmde gün yüzüne çıkmıyor. İşte insan budur göstermek istemez saklar sır gibi ama kendinden kaçamaz. Ararsın durursun, şuradan sonra rahatım dediğin mücadele tohumlarını. Ama anlarsın ki yolun sonu yok. Varsa da ölümdür ki ondan da korkarsın basitçe vazgeçmeyi yediremediğinden. Ötesinden kıyısından yalnızlıkla yüzleşirsin. Etrafındaki onlarcasına rağmen. Aslında onlar da olmak istediğinden değil meçhul mecburiyetlerden oradalar. Gözlerinden anlarsın. Anlayıp da beklersin içine işlesinler diye. Bunlar boşa, bunların hepsi nafile. Sahteliklerini göremeyecek kadar kör olmaktan vazgeçtiğinde kalbinde hissedeceksin bunu. Yalnızlığın ne olduğunu ilk defa orada anlayacaksın. Kendine dost edindiğin şarkılar da terk edecek bir gün seni. Gözbebeklerin büyüyecek o farkındalıkta. Sahillerde ışıkları net göremeyecek kadar, hislerin...

           Şu an doğuda askerlik hizmetimi yapmaktayım. Bu süreçte hem kendi tecrübelerimi arttırmak hem de askere yeni gidecek olanların merakını gidermek amacıyla XYZ Asb. Açvş. ile bir röportaj gerçekleştirdim. Çayınızı çorbanızı hazırlayın, başlıyoruz.   Soru: Rütbe ile ego arasında nasıl bir bağ var? Yaşadığınız bir olayla bu bağlama bir örnek verin. Cevap: Ego tatmini kişiseldir, rütbe ile alakalı değil. Rütbeyle ego tatmin eden insan boştur.   Soru: Askerlik rütbeli veya rütbesiz olarak insana ne gibi değerler katar? Cevap: Her şekilde aynı değerleri katar. Yeni insanlar tanıyıp insanlara olan bakış açıları değişir. Hayata karşı bir hazırlıktır.   Soru: Problem çözme yollarınız nelerdir? Cevap: İlk olarak problemin üstüne giderim. Konu hakkında eksik bilgilerimi gideririm. Alternatif yollar ararım. Yine de çözemezsem bilene danışırım.   Soru: Hayat felsefeniz nedir? Cevap: Az laf çok iş.   So...

  Bu yazımda sizlere üniversite yaşantımdan, okulumdan ve diğer tecrübelerimden bahsedeceğim. Ben üniversiteye gitmeden önce bir yıl mezuna kalmıştım. Mezuna kaldığım süreçte aslında benim için o kadar da önemli bir yermiş gibi gelmiyordu. Sonrasında yeniden sınava girdim ve Isparta Uygulamalı Bilimler Üniversitesi Bilgisayar Programcılığı bölümünü kazandım. Sonrasında blog sayfamda yayınlamak ve anılarımı unutmamak için benim için önemli sayılabilecek bazı kilometre taşı sayılan yerleri not aldım. Hem Bilgisayar Programcılığı bölümünü okuyacak olanlara hem de üniversiteye hazırlananlara bilgilendirici bir yazı olacağını düşünüyorum. Üniversiteye başlamadan önce kendime bir dizüstü bilgisayar (Lenova İdeapad 320) aldım. Ekstra olarak da harici bir monitörüm (LG W1934S-PF) vardı. Üniversiteye ilk başladığım sene pandemi vardı ve okullar uzaktan eğitim ile derslerini sürdürüyordu. İlk dersimiz danışman hocamızlaydı. İlk olarak okul ve bölüm hakkında bilgilerin olduğu bir ...